Identiteit
Als Zusters Clarissen behoren wij tot de Orde van de heilige Clara van Assisi. Dit is een religieuze orde binnen de rooms-katholieke kerk. Onze orde is gericht op contemplatie, wat betekent dat wij ons met name door stilte en gebed richten op God.
Onze spiritualiteit
Dat God er altijd is, trouw en vol liefde, dat vormt de basis van ons geloven. Het betekent ook dat het geen liefde is die een mens moet verdienen of die we kunnen afdwingen. Vanuit hemels perspectief zijn alle mensen gelijkwaardig en kostbaar.
Alles wat er bestaat is een geschenk van God. Daarom schreef Franciscus ook zijn beroemde zonnelied. De aarde, het leven, iedere dag wordt ons gegeven. Dat te beseffen was voor Franciscus en Clara heel belangrijk. In gedachten, maar met name in gebed brachten ze steeds voor God wat er in hen leefde. Voor alles wat ze zeiden en deden, al hun ervaringen en belevenissen, wilden ze God niet alleen dank zeggen. Ze wilden alles wat ze ontvingen weer ‘teruggeven’, omdat ze voortdurend wilden leven in het bewustzijn dat wij mensen er zijn dankzij Gods liefde.
Voor ons Clarissen is het essentieel dat we in stilte en gebed tot beschouwing komen van het mysterie dat wij God noemen. Dat is een nooit eindigende oefening. Alles wat wij doen: bidden of werken, spreken of zwijgen, met mensen meelevend of mediterend, in samenzijn of alleen-zijn, willen wij richten op dat mysterie.
In de huidige tijd weten wij ons geroepen om, net als Clara en Franciscus, eenvoudig en aandachtig te leven. Net als zij, willen wij, steeds opnieuw, ruimte maken voor Gods aanwezigheid, en voor de werking van zijn Heilige Geest.
Franciscus
Franciscus (1182-1228) was de zoon van een rijke handelaar. Hij had alles wat hij zich maar kon wensen, als het ging om luxe en bezit. Als jongeman wilde hij graag ridder worden. Maar nadat hij had meegevochten in een oorlog tegen een naburige stad, en gevangen werd gevangen, keerde hij doodziek naar huis terug. Hij ging diep nadenken over zijn leven en koos er uiteindelijk voor om een heel andere weg te gaan. Hij wilde niet langer bezig zijn met geld en status, maar Jezus navolgen door rond te trekken en er te zijn voor medemensen.
Clara
Clara (1194-1253) leefde in dezelfde stad als Franciscus. Ze was dochter van een adellijke familie, maar wilde net als hij leven zoals Jezus. In die tijd was het echter voor vrouwen te gevaarlijk om veel onderweg te zijn. Bovendien werd een vrouw geacht om voor de familie een goed huwelijk te sluiten. Clara vluchtte daarom voor haar familie. Met behulp van Franciscus vestigde zij zich in het kerkje San Damiano. Ze stichtte daar een kloostergemeenschap en schreef haar eigen regel, die aan het eind van haar leven door de paus werd goed gekeurd. Clara kreeg veel medezusters die, pas veel later, de naam Clarissen zouden krijgen.
Hedendaagse vragen
De vragen die Franciscus en Clara zichzelf stelden zijn vandaag de dag nog even actueel als toen.
Franciscus werd geconfronteerd met geweld en de uitsluiting van mensen in de samenleving, en hij vroeg zich af of hij wel wilde leven als welvarend en machtig man. Liever koos hij ervoor om, net als Jezus, betrokken te zijn op medemensen en biddend door de wereld te gaan zonder geld of goed.
Clara zag als kind al hoe groot de ongelijkheid tussen mensen om haar heen was. Ze vond het moeilijk om niet te mogen uitdelen van haar rijkdom. Later kwam ze in verzet tegen de eisen die aan haar werden gesteld. Ze vroeg zich af wat haar werkelijke roeping was en hoe ze daaraan gestalte moest geven. Ze vroeg zich ook af wat waarheid is en waar je de zin van het leven moet zoeken. Welke weg moet je als mens gaan in het leven? En waar word je werkelijk gelukkig van?
Zowel Franciscus als Clara zochten hun antwoorden in een leven met God. Ze voelden zich doordrongen van Gods liefde, en wilden die liefde uitstralen. Als volgelingen van Jezus geloofden ze in het verbond van God met de mens. Het verbond namelijk, dat spreekt over de belofte dat God de mens nooit in de steek zal laten. Wat er ook gebeurt, God zal altijd van de mensen blijven houden.
